In 2016 liep ik een zaaltje in vol met vrouwen (en een enkele man) die kwamen luisteren naar mijn verhaal over voeding bij borstkanker. Als oncologie diëtist was zo'n presentatie niet per sé iets waar ik me druk over maakte. Ik had wat sheets voorbereid en zoals bij elke presentatie vertrouwde ik vooral op mijn kennis en ervaring van mijn 1 op 1 begeleiding.

Ik had die middag, bij het klaarzetten van de presentatie, veel eiwitrijke producten gekozen om te laten zien. Die zijn zowel belangrijk tijdens de behandeling, als in de herstelfase. Daarbij zette ik ook energierijke producten neer. Als je namelijk iets níet wilt, is het afvallen tijdens de behandeling. Meestal verlies je dan spiermassa en dat is heel gunstig voor je traject en herstel.

Opeens herinnerde ik me de presentatie die ik een half jaartje eerder gaf. Ik ging toen even bij een Oncofit groepje langs in het dorp waar ik werkte. Ik vertelde ze toen iets over de timing en voedingsstoffen na sporten. Na afloop kwamen er wat vragen over gewichtstoename bij de hormoonkuur. Die vragen verraste mijn toen. Voor de zekerheid zette ik dus nu nog snel wat producten neer speciaal voor afvallen. Ik pakte ook nog wat voorlichtingsmateriaal over vetten en voegde nog even een sheet toe over suiker.

Die hele avond heb ik geen moment gesproken over onbedoeld gewicht verliezen, de signalen van ondervoeding of beruchte eetproblemen waardoor je af gaat vallen. De vrouwen (en een enkele man) waren bijna allemaal aan het herstellen van hun behandeling of hadden nog een hormoonkuur af te maken. De vragen gingen over afvallen na gewichtstoename, over suikers, hormonen, slaapproblemen, vermoeidheid en soja. In die hele zaal, van 40+ mensen, werd niet één keer een vraag gesteld over onbedoeld gewichtsverlies.

Aan het eind van die avond besefte ik hoe groot dit probleem is. Deze mensen hadden behoefte aan goede, betrouwbare adviezen, maar kregen in ziekenhuizen geen hulp omdat dit geen acute medische problemen zijn. En de wetenschappelijke onderbouwing voor voedingsadviezen waren (en zijn soms nog steeds) best moeilijk te vinden. Je moet goed weten wat de bewijskracht en de beperkingen van onderzoeken zijn en voor wie, bij welke behandeling en diagnose, wat geldt. Als patiënt of naaste is het makkelijk om te verdrinken in de informatie op internet of de goedbedoelde adviezen van familieleden.

Ik heb er daarna mijn missie van gemaakt om voeding bij borstkanker op de kaart te zetten. Eerst ben ik zelf nog verder de boeken ingedoken. Gelukkig kwam er vanuit de diëtisten ook meer aandacht voor en kwamen er betere richtlijnen. Ik zag steeds meer vrouwen met borstkanker in mijn allround diëtistenpraktijk. Ik hielp bij het aanpassen van verwijsmomenten in het ziekenhuis in mijn regio, schreef opleidingen voor mede-diëtisten en uiteindelijk heb ik ervoor gekozen om mijn allround praktijk te stoppen, zodat ik me fulltime kan focussen op voeding bij borstkanker.